ต้องยอมรับว่า เด็กตามชนบท ไม่ชอบการเรียนเข้มข้นหรืออยากไปแข่งขันระดับจังหวัดหรือประเทศไทย แต่ครูจำเป็นต้องฝึกให้เรียนรู้ แต่เด็กก็ยังไม่มุ่งมั่น ทำให้ครูต้องมีหน้าที่รับผิดชอบฝึกทักษะชีวิตพื้นฐาน อาทิเช่น การปลูกผักสวนคะน้า เพื่อให้เด็กจะต้องรู้และเขียนภาษาไทยคำว่า คะน้า ให้ได้ เมื่อผลผลิตออกแล้ว จะต้องนำไปขาย เด็กจะต้องฝึกทักษะวิชาเลข คือ ต้องรู้วิธีคิดเงิน เรียกว่า เป็นการฝึกทักษะหรือซึมซับโดยไม่รู้ตัว ซึ่งก็ถือว่า เด็กมีความสุขกับกิจกรรมมากกว่า นั่งเรียนแนววิชาการ เท่ากับว่าได้เรียนรู้เพื่อดำรงชีวิต ต่อสู้กับโลกภายนอกเช่นกัน
ด้าน ครูโรงเรียนวังยางที่สอนดนตรี เปิดเผยว่า ตนเป็นนักดนตรีเก่าและมีเครื่องเล่นต่างๆ ทั้งกลองชุด กีตาร์ เปียนโน จึงนำมาให้เด็กเล่นและฝึกร้องเพลง จากที่ดีดกีตาร์ ตีกลองไม่เป็นเลย กระทั่งใช้เวลาฝึกประมาณ 1 เดือนก็พอมีแววไปได้ หลังผ่านไป 3 เดือนพบว่า เด็กๆสามารถเล่นเป็นวงได้ จึงนำวงดนตรีออกงานได้จริง ซึ่งตนได้สอนเด็กๆจบไปแล้ว 1 รุ่น ถือว่า เด็กรุ่นนี้อยู่วัยเรียนรู้ สามารถตั้งใจฝึกได้ง่าย ไม่ยาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น